ศิลปะ หัตถกรรม สถาปัตยกรรม ประติมากรรม สันทนาการ >>

ศิลปะเครื่องประดับนีโอคลาสสิค

นีโอคลาสสิคอยู่ในช่วงยุคปฏิบัติฝรั่งเศสในคริสต์ศตวรรษที่ 18 เมื่อปีค.ศ. 1789-1797 มีแนวความคิดในเชิงต่อด้านศิลปะแบบโรโคโคที่มีแต่ความฟุ้งเฟ้อ กลุ่มนักออกแบบนีโอคลาสสิคจึงเน้นทางด้านปรัชญาและการศึกษาความรู้ต่างๆ ในสมัยกรีกเป็นสำคัญ เพื่อนำมาเป็นแรงบันดาลใจในการคิดค้นหรือสร้างสรรค์ผลงานแบบใหม่ ๆ เป็นสมัยที่การเมืองมีบทบาทในการเปลี่ยนแปลงสังคมเป็นอย่างมาก ทั้งทางด้านกฎหมาย การปกครอง และการดำรงชีวิตของผู้คน สิ่งของเครื่องใช้ถูกผลิตโดยเครื่องจักรที่ให้ทั้งความสะดวงรวดเร็วและผลิตได้ปริมาณมาก หรือเรียกว่า Mass Production หรือสินค้ามวลรวม โดยไม่คำนึงถึงความงามมากนัก

ทางด้านการออกแบบเครื่องประดับสมัยนีโอคลาสสิคมีแนวความคิดตามสังคมเช่นเดียวกัน มีความแตกต่างจากเครื่องประดับแบบโรโคโค เน้นการออกแบบเครื่องประดับแบบยุคคลาสสิคโบราณ โดยเฉพาะแบบกรีกและโรมัน ทั้งรูปทรงและรายละเอียดการออกแบบต่างๆ บุคคลที่มีบทบาทต่อการออกแบบเครื่องประดับในสมัยนี้คือ พระเจ้าหลุยส์ที่ 16 หรือเรียกอีกอย่างหนึ่งว่าเครื่องประดับสมัยพระเจ้าหลุยส์ เนื่องจากพระองค์เป็นแกนหลักสำคัญในการออกแบบเครื่องประดับในรูปแบบนี้

เครื่องประดับสมัยพระเจ้าหลุยส์จึงมีการแบบยุคต่าง ๆ ได้ดังนี้

ยุค Louis Seize Period หรือเรียกว่ายุคหลุยส์ซีส์ อยู่ในช่วงปีค.ศ. 1770 เป็นต้นมา
ยุค Revolutionary Period หรือเรียนกว่ายุคปฏิบัติ อยู่ในช่วงปีค.ศ. 1789-1797
ยุค Empire Perido หรือเรียนกว่ายุคจักรพรรดิ อยู่ในช่วงปีค.ศ. 1800

ในช่วงต้นสมัยนีโอคลาสสิคเรียกเครื่องประดับพระเจ้าหลุยส์ที่ 16 นี้ว่า Louis Seize เป็นรูปแบบที่รู้จักกันดีในช่วงก่อนเกิดการปฏิบัติประเทศฝรั่งเศส หรืออยู่ในช่วงปีค.ศ. 1785 การออกแบบเครื่องประดับในเบื้องต้นยังคงนำรูปแบบของโรโคโคมาเป็นต้นแบบ แต่มีการตกแต่งตัวรูปแบบคลาสสิคสมัยโบราณของกรีกเช่น การใช้ใบไม้มาผสมผสาน ผู้ที่เป็นผู้นำแฟชั่นในการออกแบบเครื่องประดับนี้คือ พระนางเจ้ามารีอังตัวเน็ตแห่งประเทศฝรั่งเศส

มาถึงในช่วงการปฏิวัติประเทศฝรั่งเศส เมื่อปีค.ศ. 1789-1797 มีความสับสนทางการเมืองและชีวิตความเป็นอยู่ของชาวฝรั่งเศสเป็นอันมาก เนื่องจากเกิดภาวะความแตกต่างทางฐานะค่อนข้างสูง เครื่องประดับในช่วงนี้จึงนิยมแสดงเป็นสื่อความหมายมากกว่าความงาม

การออกแบบเครื่องประดับในยุคนีโอคลาสสิคที่มีความสวยงามมาก อยู่ในช่วงปีค.ศ. 1800นำรูปแบบศิลปะของกรีกและโรมันมาเป็นแรงบันดาลใจในการออกแบบเครื่องประดับใหม่ที่ชัดเจนมากที่สุด เนื่องมาจากการที่คริสต์ศตวรรษที่ 18 นี้มีการพัฒนาทางด้านเทคโนโลยีเป็นอย่างมาก จัดเป็นยุคเฟื่องฟูทางด้านการพัฒนาเทคนิคการผลิตเครื่องประดับ ทั้งระบบอุตสาหกรรม และงานช่างฝีมือ ทำให้ ผู้คนมีความคิดริเริ่มใหม่ ๆ มีความต้องการในการศึกษาหาความรู้ โดยการเดินทางค้นหาสิ่งแปลกใหม่ ดินแดนใหม่ ความรู้ใหม่ และมีอิสรภาพสูง จึงเรียกกันคริสต์ศตวรรษนี้ว่า New World หรือช่วงแห่งการเริ่มต้นความสมัยใหม่ ความเป็นตัวของตัวเองตัวเองและความเป็นประชาธิปไตย จากการพัฒนาเครื่องจักรเทคโนโลยีและแร่ธาตุทางวิทยาศาสตร์ ทำให้เกิดนักอัญมณีศาสตร์เพื่อศึกษาแร่ธาตุต่างๆ เพื่อใช้เกี่ยวกับการทำเครื่องประดับขึ้น

จากการพัฒนานี้เอง ทำให้เกิดวงการ Costume Jewelry หรือ Paste jewelry หรือที่เรียกกันว่า เครื่องประดับเทียม สืบเนื่องมาจากการเกิดนักสะสมเรื่อยมาจากสมัยคริสต์ศตวรรษที่ 17 จนทำให้นักสะสมมีมากเกินกว่าที่นักเครื่องประดับจะผลิตเครื่องประดับให้ทันต่อการตอบสนองได้ตามความต้องการ ดังนั้นในช่วงปลายคริสต์ศตวรรษที่ 18 จึงเกิดปัญหาดังต่อไปนี้

จำนวนและความหายากของวัสดุมีค่า
วัสดุมีค่า ได้แก่ โลหะ อัญมณี หรืออินทรียมณีทั้งหลาย ล้วนเป็นแร่ธรรมชาติที่หายากมีไม่เพียงพอต่อความต้องการได้ ถึงแม้ว่ายุคนี้เป็นยุคของการเดินทาง การแสวงหาความรู้ใหม่ๆ แต่ยิ่งรู้มากความต้องการตามความรู้นั้นก็มีมากขึ้น

จากการเปลี่ยนแปลงสภาพทางสังคม
สังคมชนบทหรือสังคมที่เป็นครอบครัวเปลี่ยนมาเป็นสังคมอุตสาหกรรม ผู้คนต่างมีความต้องการเช่นเดียวกับชนชั้นสง ประกอบกับพ่อค้าที่ร่ำรวยจากการค้าขายมีมากขึ้น จึงมีกำลังทรัพย์สะสมสิ่งเหล่านี้ได้

ความเป็นสังคมเมือง
ผู้คนในสังคมเมืองยากจนมีปริมาณมากขึ้น จึงทำให้เกิดการโจรกรรม และฆาตกรรมมากขึ้น จึงนิยมเครื่องประดับเทียม เพราะด้วยความปลอดภัยต่อทรัพย์สินและชีวิต

นอกจากเป็นปัญหามีปัจจัยอื่นสนับสนุนสภาพดังกล่าว ซึ่งประกอบด้วย

เครื่องจักรอุตสาหกรรม
เครื่องจักรกลยุคนี้สามารถผลิตเครื่องปรับแบบ mass production ได้ดียิ่งขึ้น สะดวกขึ้น ซึ่งการหล่อโลหะในสมัยนี้ใช้เทคนิค Sand casting หรือการหล่อที่ใช้ทรายเป็นเบ้าหล่อ ทำให้การหล่อมีประสิทธิภาพมากยิ่งขึ้น

เกิดการเลียนแบบเครื่องแต่งกายของผู้ที่มีชื่อเสียง การเลียนแบบจึงก่อให้เกิดแนวโน้มทางการออกแบบแฟชั่นเครื่องนุ่งห่มขึ้น เกิดสุนทรียภาพทางด้านศิลปะแขนงต่าง ๆ โดยเฉพาะสุนทรียภาพอย่างลึกซึ้งของหมู่ชนชั้นสูง เช่น ทางด้านวรรณกรรม จิตรกรรมรวมมาถึงการออกแบบเครื่องปรับแบบนี้โอคลาสสิค เป็นต้น

นักวิทยาศาสตร์จึงต้องทำงานหนักในการตอบสนองความต้องการสิ่งเหล่านี้ โดยการผลิตคิดค้นการลอกเลียนแบบ โดยเฉพาะอัญมณีหายาก จึงทำให้วงการเครื่องประดับแบ่งออกเป็น 2 สาย ได้แก่

สายเครื่องประดับแท้
สายเครื่องปรับแท้ มีการผลิตด้วยวัสดุจริงทุกประการ จึงมีการผลิตจำนวนไม่มาก มีราคาแพง มีการเปลี่ยนแปลงรูปแบบไม่บ่อยนักมีรูปแบบทั้งเชิงอุตสาหกรรมและแบบศิลปะโดยแท้

สายเครื่องประดับเทียม
ซึ่งผลิตตามรูปแบบที่เป็นที่นิยมของแต่ละกาลเวลา จึงมีการเปลี่ยนแปลงรูปแบบมาก แต่โดยมากนิยมผลิตลอกเลียนแบบรูปแบบเครื่องประดับจริงหรือเครื่องประดับแท้ เพื่อให้ได้ทั้งราคาในการร่วมสมัย และ ดูมีค่ามากขึ้น ผลิตด้วยวัสดุเทียมและหินหรือัญมณีที่หาง่าย มีราคาถูกผลิตได้ในปริมาณมากมีการใช้ตราสัญลักษณ์ hall mark โดยการแกะสลักลงบนคริสตัลด้วย

เมื่อสิ้นสุดคริสต์ศตวรรษที่ 18 พระนางเจ้ามารีอังตัวเน็ตได้มีอำนาจที่พระราชวังแวร์ซายน์ทำให้เครื่องประดับหลังจากนี้จึงมีลักษณะเพื่อความงามของธรรมชาติ เช่น รูปดอกไม้ โบว์ และมีการระบายภาพคนครึ่งตัว มีภาพทุ่งหญ้า แสดงถึงความงามแบบอมตะ จึงเกิดแหล่งผลิตเครื่องประดับและช่างฝีมือที่ยอดเยี่ยมทั้งหลายที่มีชื่อเสียงคือ Josiah Wedgwood และในช่วงสมัยนี้การแต่งกายของสตรีได้นำรูปทรง Decollete square-cut bodice เพื่อแสดงสร้อยคอและจี้ห้อยคอขนาดใหญ่ให้เป็นจุดเด่น

ศิลปะเครื่องประดับนีโอคลาสสิค

ข้อเขียน-บทความ »

นิยาย-เรื่องสั้น »

บทกวี »

สารคดี-ท่องเที่ยว »